تحلیل روزنامه ایتالیایی اونیره :

تاثیر تحریم ها و اولین تاثیرات تخریبي آن

آمریکا و ایران به هر چیزي که نیاز داشته باشند، قطعا در آستانه انتخابات و آخرین مناظره رامني و اوباما بر سرسیاست خارجي، به توجه رسانه هاي بین المللي به موضوع توافق و گفتگو بین دو کشور نیاز ندارند. همه می‌دانیم که روابط ایران و آمریکا بعد از گروگانگیری در سفارتخانه آمریکا در تهران در سال ۱۹۷۹ توسط جوانان طرفدار خمینی، بطور رسمی قطع شد. اما در حقیقت سال هاست که رابطه دو کشور از طریق کانال‌های غیر رسمی، پیچیده و بی‌خاصیت، ادامه داشته است

از سال ۲۰۰۹ که دولت اوباما براي ایراني که در اختلافات داخلي غرق بود، پیام فرستاد که آماده هر نوع گفتگو است. مانع بزرگ تا کنون همواره رهبر ایران، آیت الله خامنه اي بوده است که با هر نوع گشایش در رابطه با شیطان بزرگ، مخالف است و معتقد است که در پس هر پیشنهاد از سوي غرب، یک تله مرگبار نهفته است. اما امسال، به دلیل تحریم هایي که به کندي نتیجه مي دهند و راه حل هایي که دائما به بن بست مي رسند، لازم است که ایران از بن بست تحریم ها و انزوا از طریق گفتگوي مستقیم با آمریکا عبور کند. تنها حرکتي که مي تواند ایران را از این وضعیت بیرون بیاورد. یک تصمیم گیري عذاب آور و احتمالا تردید آمیز: تعداد کساني که شجاعت گفتگو با خامنه اي را در ایران دارند، بسیار کم است و هر نوع فشار مستقیم این خطر را دارد که منجر به مخالفت یا بدبخت شدن کسي بشود که قصد دارد با خامنه اي نزدیک شود و پیشنهاد گفتگو را بدهد.

حتي در آمریکا هم این موضوع با مشکلات زیادي مواجه است، بخصوص در دوران انتخابات. در میان مشاوران اوباما، ماه هاست که همه تلاش مي کنند یک خط مشخص را در مورد ایران دنبال کنند: این خط بین بمباران ایران یا گفتگو، کشیده شده است. در ماه هاي اخیر به نظر مي رسد که مشاوران کاخ سفید در مورد سلاح هاي کشتار جمعي، گري سیمور مشاور با نفوذ احتمالا در ترکیه با نمایندگان نزدیک به خامنه اي و پاسداران، دیدار کرده است. سیمور یکي از طرفداران راه حل هاي عملگرایانه و مخالف رسیدن به توافقي با ایران است که منجر به تحقیر آمریکا از سوي ایران شود. لازم به تذکر نیست که در داخل این دو کشور، لابي هایي وجود دارد که مانع از به وقوع پیوستن این گفتگو مي شود. در آمریکا، حزب جمهوریخواه همه تلاشش را مي کند تا از تحریم ایران نهایت استفاده را بکند و منجر به فروپاشي شود. در ایران، کساني هستند که مي ترسند هر نوع گشایشي در گفتگو ها منجر به یک فرآیند کنترل نشده از درخواست ها و مطالبات بشود. درز کردن خبر گفتگو بین دو کشور در این زمان خاص که اوباما در آستانه انتخابات قرار دارد، یک هدف را دنبال مي کند: سوزاندن رابط ها و مجبور کردن دو طرف به تکذیب خبر. این اتفاق قبلا هم افتاده بود با این تفاوت که ایران زمان گفتگو را بعد از انتخابات آمریکا تعیین کرده بود. این رویکرد ایران با توجه به اینکه هنوز مشخص نیست چه کسي به کاخ سفید مي رود، کاملا منطقي است.

اگر رامني برنده انتخابات بشود، تغییر دادن مسیر براي ایران بسیار دشوار است. اما در صورت برنده شدن اوباما، ایران در برابر رئیس جمهوري قرار دارد که نگران دور بعدي انتخابات نیست و مي تواند به تصمیماتي که می گیرد آزادانه تر عمل کند. در هر صورت، تفاوت بین مطالبات و پیشنهادات در یک مذاکره بر سر مسائل اتمي ایران، گسترده است. شاید بزرگ ترین خطر این باشد که ایران و آمریکا بعد از سي سال پاي میز مذاکرات بنشینند و متوجه شوند که حرف زیادي براي گفتن ندارند.

اونیره، 26 اکتبر