پس از نامه تشکر برخی از اصلاح طلبان داخلی ،مهاجرانی هم از عسگراولادی تقدیر کرد

مهاجرانی وزیر ارشاد اسبق ایران در دوره اصلاحات نوشت : نمی توان اقای عسکراولادی را دوست نداشت! می توانی با او اختلاف نظر داشته باشی، اما نمی شود شکوه شخصیت و شور ایمان او را نادیده گرفت. گفته است افتاب لب بام است و حرف هایی زده است که این روزها خلاف مذهب مختار و جو روزگار ست. کاملا بر خلاف مسیر رود شنا می کند. قدر و قیمت انسان ها هم همین مواقع اشکار می شود. تعبیر برادر، برای کروبی و موسوی، حمایت و شهادت بر شخصیت شجاع و یگانه هاشمی رفسنجانی، کارهای کوچک و اسانی نیست. 

همان که گفته شده است: فی تحول الاحوال علم جواهر الرجال. مروت و مردانگی و حقیقت دینداری و ایمان به مرگ و حضور در ساحت قیامت ، نشانه هایش همین است. اقای عسکراولادی دیگر یک صدای تنها نیست، حجتی است بر همگان، همگانی که محبت و دلسوزیشان برای اسلام و انقلاب و ایران و جمهوری اسلامی، محبت مادر است و نه دایه ای که نقش مادر را ایفا می کند.

چطور می توان موسوی و کروبی را فتنه گر خواند و انانی که کشور را با هزار مصیبت رویارو کرده اند، سربازان انقلاب و اسلام و ولایت؟

افلاطون در رساله رجل سیاسی ، سیاست را به فن بافندگی تشبیه کرده است. کار مرد سیاست این است که تار و پود جامعه را در هم ببافد و از زوال و اضمحلال جلوگیری کند. به قول اقای عسکراولادی سنگ های ته جوی که به دور از غوغای کف می مانند و اب را پالایش می کنند. قرآن هم همین را می گوید: کف ها می روند و انچه برای مردم سودمند است باقی می ماند.

کاش اندکی ازمروت اقای عسکراولادی را دیگر کسانی که با اقای موسوی و کروبی کارکرده اند، بروز می دادند. بگذریم که برخی از انان حتا سکوت هم نکردند و سخن به درشتی و ناسزا گفتند.

واقعیت این است که اقای عسکراولادی همین مشی را همیشه داشته است. منتها بروز آن متفاوت بوده است. این تعبیر افتاب لب بام را من سی سال پیش هم از ایشان شنیدم! کسی که مرگ و قاطعیت ان را حق می داند ، به قیامت باور دارد.

یک وقتی برای اخوند ده خودمان، مرحوم حاج اخوند از آیه الله امامی خوانساری تعریف می کردم. خیلی تعریف کردم! ایشان گفت: بسیار خوب برای این که مطمئن شوی تعریف و شناختت درست است، از او بپرس: شما به روز قیامت اعتقاد دارید؟ 

بعداز ظهری منزل ایه الله امامی خوانساری بودم. در مدرس ایشان نشسته بودم. برایم نسبت بین درک و مدرک و وسیله ادراک را می گفت، سخنی از ابن سینا….پرسیدم: شما به معاد اعتقاد دارید؟ لبخند زد و پرسید این سئوال شماست؟ گفتم نه، حاج اخوند گفت بپرسم. آقای امامی سرش را پایین انداخت، صدای گریه اش را شنیدم…گفت: بله من باور دارم اما اسان نیست. مهم با باور زندگی کردن است.

وقتی به پشت سرم نگاه می کنم و سال های کار و مسوولیت را تصور و تداعی می کنم. در دوران مسوولیتم چهار رییس داشتم. دکتر سحابی و اقای هاشمی و مهندس موسوی و اقای خاتمی…می توانم به همکاری با همه ان ها افتخار کنم. به شخصیت درخشان و توانایی و تدبیرشان. مهندس موسوی و نیز اقای کروبی اینه صداقت و مروت بوده و هستد. چه کسی گمان می کرد که روزگار اینگونه دگرگون شود؟